W 2019 r. dwóch naszych wybitnych Profesorów przeszło na emeryturę: prof. Roman Teisseyre i prof. Janusz Borkowski. Obaj współtworzyli Instytut, środowisko naszego miejsca pracy i są dla nas niekwestionowanymi autorytetami.
Profesor Roman Teisseyre budował swoją pozycję naukową, międzynarodowe uznanie i wielki autorytet przez ponad 65 lat, konsekwentnie pracując dla Instytutu oraz polskiej i światowej geofizyki. Jest twórcą polskiej szkoły geofizyki teoretycznej. Zorganizował Departament Sejsmologii i Departament Dynamiki Wnętrza Ziemi. Przez wiele lat był zastępcą dyrektora i dyrektorem Instytutu. Profesor Roman Teisseyre jest wybitną postacią w polskim życiu naukowym, jego oryginalne osiągnięcia naukowe są imponujące, obejmują prawie 400 opublikowanych prac. Jest głównie teoretykiem zajmującym się fizyką wnętrza Ziemi, a większość prac związana jest z sejsmologią, geodynamiką, a także termodynamiką procesu deformacji i niszczenia skał, ale jego osiągnięcia są bardzo kompleksowe i obejmują także prace inicjujące nowe kierunki badań lub podsumowujące stan badań geofizycznych.
Współtworzył i rozwijał teorię dyslokacji, wprowadził mikromorficzny opis źródła sejsmicznego, co pozwoliło na udowodnienie występowania rotacji w źródle trzęsienia ziemi oraz rotacyjnych fal sejsmicznych, które na stałe wprowadził do kanonu fizyki wnętrza Ziemi. Nie sposób wymienić wszystkich osiągnięć Profesora, został uhonorowany szeregiem prestiżowych nagród i wyróżnień.
Wszyscy bardzo cenimy działalność i osiągnięcia naukowe profesora Janusza Borkowskiego, uznanego fizyka atmosfery, związanego z naszym Instytutem od 1979 r. Członek Rady Redakcyjnej „Acta Geophysica” i Komitetu Geofizyki Polskiej Akademii Nauk, był mentorem wielu polskich naukowców w tej dziedzinie. Przyczynił się do rozwoju obserwacji zanieczyszczeń i chemii atmosfery w Centralnym Obserwatorium Geofizycznym w Belsku. W latach 1981–2008 kierował Zakładem Fizyki Atmosfery. Profesor Borkowski jest prekursorem badań interdyscyplinarnych (łączących medycynę i geofizykę) w naszym Instytucie, badających związek między zachorowalnością na półpasiec a intensywnością słonecznego promieniowania UV. Kolejnym ważnym osiągnięciem profesora jest ujednolicenie długiej serii pomiarów słonecznego promieniowania UV z Belska – zrekonstruowana seria pomiarów jest jedną z najdłuższych na świecie i jest szeroko stosowana w badaniach trendów słonecznego promieniowania UV. W uznaniu wszystkich zasług prof. Janusz Borkowski otrzymał szereg prestiżowych nagród i wyróżnień.